Jahoewahahahahaaaaaaaaaaaaaaaa!

Hij is er!!! De container!! En niet alleen op het eiland maar gewoon : hier voor de deur! Sterker nog: ik tik dit bericht terwijl ik......ik kan het bijna niet geloven......met de laptop op de bank hang!

Woensdagmiddag hoorden we dus dat de container er wel was maar dat ze, vanwege een kapotte kraan, de container niet op hun wagen konden laden. Toen ze belden werd ik verschrikkelijk boos maar 's avons in bed deed mijn hoofd opeens "plop" en werd ik echt zooooo enorm woedend. Owen had donderdagmorgen een kinderfeestje en nadat ik hem daar heen had gebracht, ben ik gelijk doorgereden naar de verhuisservice hier. Ik heb naar de manager gevraagd en haar meegedeeld dat ze nu te ver waren gegaan. Al die tijd konden we de container niet sneller hierheen halen omdat hij in Trinidad, Venezuela of op open zee was (en ik kan best goed zwemmen ;-)) maar nu stond de container gewoon op het eiland en was ik het zoooo zat. Vooral omdat ik hier en daar had begrepen dat door de carnaval ze gewoon geen wagens (die worden allemaal gebruikt in de Gran Marcha) en geen mensen genoeg hadden (die willen allemaal met hun kater een paar dagen uitslapen...). Ze hoorde me vriendelijk aan maar bleef volhouden dat het niet mogelijk was om sneller dan "misschien" zaterdag te komen.....Ik zag de bui al hangen: ze werken namelijk niet op zaterdag dus het zou wel na het weekend worden. Uiteindelijk heb ik gezegd dat ik met mijn rechtsbijstandverzekering heb gebeld en nu alle gegevens van de hele vertraging zwart op wit wilde hebben. Ik zat dus met een schriftje op schoot "dus u zegt dat de kraan nu stuk is, van welke maatschappij is die kraan en wie is de kontaktpersoon?" en dan schreef ik maar weer in het schrift..."wilt u uw naam even spellen.." "om hoe laat kreeg u een telefoontje over het probleem..." enzenz. Toen ik daarna ook nog zei dat ik hierna naar de douane zou rijden om e.e.a te verifieren, ging ze een aantal telefoontjes plegen. Na een half uurtje kwam ze terug en zei dat, wat een wonder, de kraan gemaakt was en, oja, uw container staat gewoon al hier op het terrein......."plop" deed m'n hoofd weer maar ik vroeg haar heel rustig hoe laat ze de container zouden komen afleveren die middag en tot mijn verbazing antwoorde ze"vanmiddag na 1-nen.....". Het was inmiddels half 12 dus ik heb haar een hand gegeven en gezegd dat als het weer een loze belofte was dat ik morgen terug zou komen en dat er dan echte problemen zouden ontstaan (jaja, de mafia is er niets bij haha..).

Liam-Popeye en ik sprongen in de auto, hebben samen thuis de slaapbank naar buiten getild, de luchtbedden leeg laten lopen (thrillseekers he) en snel Owen opgehaald. Om 1 uur zaten we er helemaal klaar voor en we bleven elkaar moed inspreken "nu komen ze echt, he mam, je was zo boos...." of "kijk, een witte vlinder, die brengt geluk dus nu komen ze zeker...". Owen en Liam liepen elke keer naar het begin van het park om te zien of de vrachtwagen er al aankwam. En toen opeens.........jaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa........kwam er een verhuiswagen met daarachter een vrachtwagen met een enooooorme container!!!!!!! YEHES!!!! Het is die van ohoooooons!!! De 4 verhuizers stonden best een beetje raar te kijken toen we ze joelend en juichend voor ons hek lieten stoppen.

Owen begon zelfs even te huilen maar toen er eentje hem de "boks" gaf (jeweetwel: gabbers onder elkaar;-) werd hij snel weer stoer en ging dapper meehelpen. Een verhuizer tilde hem af en toe ondersteboven en vroeg hem of hij een speelgoeddoos vast voor hem moest openmaken. Owen had er een vriend bij en ik vraag me af of jullie hen hebben horen schreeuwen bij het openen van de eerste doos ;-).De verhuizers waren onzettend aardig en hebben alle grote spullen in elkaar gezet. Dus opeens hadden we een lading stoelen om op te zitten, een bank om te hangen, een grote tafel om aan te eten, kasten en natuurlijk last but zeker niet least: een heeeeeeeeerlijk bed om in te slapen. Ze hadden zelfs de halfhoogslaper van Liam in elkaar gekregen maar waar ik helemaal bewondering voor had is dat ze Owen's stapelbed (van Ikea, zegt genoeg;-) met wel duizend schroefjes, boutjes, stangen en lossen delen helemaal goed in elkaar kregen zodat ook zij dus eindelijk weer in hun echte eigen bed konden liggen. Ze vonden het zo gezellig :-) dat ze tot 7 uur zijn beziggeweest. Daarna zijn we snel Peter van z'n werk gaan halen (ja, hij heeft overgewerkt maar toen hij hoorde dat zij alles in elkaar aan het zetten waren terwijl hij daar zat zei hij vooraaaal niet te haasten ofzo , hoor....haha). Natuurlijk gestopt bij de Burger King, snel een vette hap naar binnen en uiteindelijk waren we rond half 9 thuis. De kinderen "mag deze doos open??" waren helemaal hyper en ik had ze beloofd omdat het toch vakantie was, ze mochten opblijven hoelang ze maar wilden. Bij Peter en mij ging het lichtje uit om half 11 maar als het aan de kinderen had gelegen.....

Nu staat het hele huis vol met dozen en elke keer als ik er eentje openmaak, heb ik een soort van sint-kerst-verjaardagsgevoel ;-). Het is echt super om je eigen spulletjes weer te zien en ik kan blij worden van de stomste dingen...Ik denk dat het nog wel even gaat duren voordat alle dozen zijn uitgepakt en alle zooi hier weg is maar voorlopig kijken we daar niet naar en genieten alleen maar. Bovendien passen we ons graag aan het tempo hier aan wat het uitpakken betreft manjana-manjana..;-)

Nou, ik ga me nog even aan een paar dozen wagen, ik denk dat ik wat borden, bekers en bestek enzo ga opzoeken zodat we straks een keertje thuis gezellig buiten kunnen eten. Iedereen bedankt voor de opbeurende mailtje en reacties! Ondertussen vermaken Owen en Liam zich uitstekend en hebben zij al aardig wat dozen opengemaakt….

Groetjes van de blije Schoontjes! :-)